Robert Page grał w towarzyskim zwycięstwie 2:0, gdy Walia po raz ostatni udała się na Łotwę w 2004 roku. Dziś, dla będącego pod ogromną presją trenera Smoków to spotkanie miało o wiele większe znaczenie. Mając to na uwadze, goście rozpoczęli agresywnie i wyglądali szczególnie groźnie po stałych fragmentach gry, gdy Ben Davies zmusił do wczesnej obrony Robertsa Ozolsa.

Walijczycy trzymali kontrolę, ostatecznie przełamując impas, gdy zbliżała się 30. minuta. Niezdarna szarża Kasparsa Dubry na plecy Harry'ego Wilsona pozwoliła kapitanowi Aaronowi Ramseyowi na spokojne wyprowadzenie swojej drużyny na prowadzenie z rzutu karnego.

Niedługo później bliscy szczęścia byli Neco Williams i Brennan Johnson, choć późny i prawie udany atak Łotwy w pierwszej połowie przypomniał, jak niewielka była przewaga Walii. Po tym, jak przegrali jako pierwsi w 11 z 12 poprzednich domowych meczów kwalifikacji Euro, Łotwia wiedziała już, w jakiej jest sytuacji. Po zmianie stron również nie było odpuszczania, a Johnson prowadził ofensywę Smoków, szukając drugiego gola.

W 64. minucie doszło do potencjalnie kluczowego incydentu, w którym Jānis Ikaunieks otrzymał żółtą kartkę za nierozważne starcie i aż dziw, że VAR nie zmienił koloru na czerwień. Łotwa starała się wykorzystać swoją dobrą passę, zbliżając się najbliżej gola po podkręconym strzale Ikaunieksa w boczną siatkę, ale Walia przypieczętowała zwycięstwo w doliczonym czasie gry dzięki wykończeniu Davida Brooksa. Tym samym Walia zgarnia drugą wygraną nad Łotwą w tych eliminacjach, a trzecią z rzędu.

Trzecia z rzędu kwalifikacja do finałów Euro wisi jednak na włosku. Walia zrównała się punktami z Armenią, ale wciąż ma trzy punkty straty do czołowej dwójki. Dla Łotwy piąta porażka z rzędu w grupie D oznacza tylko jedną wygraną w 12 ostatnich meczach kwalifikacyjnych u siebie (jeden remis, 10 porażek) od 2011 roku.