W poszukiwaniu swojego pierwszego europejskiego tytułu, Simone Inzaghi przygotowuje się do poprowadzenia Interu Mediolan w finale w Monachium. Trener z Piacenzy wygrywając Ligę Mistrzów z Interem ukoronowałby rewelacyjny sezon, zapisując swoje nazwisko w historii Nerazzurri, jak niewielu innych było w stanie to zrobić.
Może również stać się członkiem wąskiego grona włoskich trenerów, którzy są w stanie podnieść Ligę Mistrzów. Rekordzistą z czterema sukcesami jest Carlo Ancelotti, a za nim są Nereo Rocco, Arrigo Sacchi, Giovanni Trapattoni, Fabio Capello, Marcello Lippi i Roberto Di Matteo.
Były trener Lazio musi zwyciężyć w ostatnim pojedynku sezonu z Luisem Enrique: dwa różne style, ale także dwa poziomy doświadczenia w Europie, z bardziej harmonijnym, ale z pewnością mniej sztywnym futbolem Hiszpana niż Włocha.
Nigdy nie tracąc celu z oczu
Wiemy, jak trudno jest wygrać dwa mistrzostwa Serie A, i to z rzędu. Inzaghi przegrał krajowy tytuł o jeden punkt, ulegając Napoli, głównie z powodu walki na kilku frontach.
Inter stracił prowadzenie w kwietniu i nigdy go nie odzyskał, zmuszony do skoncentrowania się na trzech rozgrywkach, w przeciwieństwie do Napoli, które od samego początku miało tylko jeden cel.
Po porażce w finale Coppa Italia, a następnie wyprzedzeniu przez Napoli, Inzaghi nie stracił jednak z oczu najbardziej prestiżowego celu, docierając do finału po niemal bezbłędnej serii, która rozpoczęła się we wrześniu i zakończyła się pokonaniem Barcelony w epopei, która zostanie zapamiętana na dziesięciolecia.
Krok naprzód w zarządzaniu drużyną
Jego sukces w Europie można interpretować jako kolejny krok naprzód dla Inzaghiego, który był w stanie poradzić sobie z rosnącymi trudnościami. Poza spadkiem formy pod koniec kwietnia i trzema porażkami z rzędu bez zdobycia bramki, Inter prezentował się bardzo dobrze pod względem gry i wyników, co przetestowało trenera z Emilii w zarządzaniu drużyną.
W tym roku Inzaghi dostał zmodyfikowany skład, zwłaszcza w obronie i środku pola. I pozostając fundamentalistą w systemie gry, który pokazał, poprawił swoją zdolność do rotacji zawodników w różnych typach sytuacji oraz w wyborze, kiedy i jak z nich korzystać, co nie jest cechą wspólną dla wszystkich trenerów.
Jednocześnie pozwolił nawet "rezerwowym" graczom wyrazić się jak najlepiej i udostępnić drużynie swoją jakość bez niezadowolenia "starterów". Pomyślmy o wkładzie w postaci minut Yanna Bissecka, Carlosa Augusto i Davide Frattesiego.
Niewielu takich jak on w Europie
To nie przypadek, że dziś Inzaghi jest uważany za jednego z najlepszych trenerów na świecie. Dotarcie do drugiego finału Ligi Mistrzów w ciągu trzech lat, rozegranie europejskiej kampanii graniczącej z perfekcją, pomogło umocnić jego status.
Prawda jest taka, że do tej pory niewielu młodych trenerów może pochwalić się ciągłością na tym poziomie, doprawioną tak dużą liczbą zwycięstw, pozostając silnym w defensywie, a także produktywnością w ataku.
Z wyjątkiem szalonego dwumeczu z Barceloną, Inter prowadził sezon europejski jako najlepszy w swojej klasie z defensywnego punktu widzenia: jedna stracona bramka i siedem czystych kont w pierwszych ośmiu spotkaniach.
Pod koniec tego sezonu było nieuniknione, że ktoś zacznie zabiegać o Inzaghiego: zainteresowanie Saudyjczyków było bardzo duże, ale nie rozproszyło to trenera, który w przeddzień finału przyznał, że był kuszony, ale określił jako "szalone" wszelkie rozmowy na temat jego przyszłości, gdy do rozegrania pozostał tak ważny mecz, prawdopodobnie najbardziej wyczekiwany w jego karierze.