Mistrzowie Europy, Hiszpania, olśniewali na kilka sposobów. Pierwszym z nich była zmiana taktyki: z wiecznego posiadania piłki, które przyniosło dwa kolejne Mistrzostwa Europy (2008-212) i Puchar Świata (2010), "La Roja" przestawiła się na wysoki pressing.
Aby skonsolidować ten system pressingu, zespół trenerski Luisa de la Fuente potrzebował dwóch szybkich skrzydłowych z umiejętnościami wykańczania i dryblingu. Lamine Yamal (17 lat) i Nico Williams (22 lata) stali się dwoma filarami systemu taktycznego, który pozwolił Hiszpanii wrócić na szczyt Europy.
Nico Williams przybył na Mistrzostwa Europy nieco bardziej doświadczony niż Lamine. W Athletic Bilbao Nico Williams jest praktycznie idolem. Przybył na turniej do Niemiec po wygraniu Copa del Rey ze swoją drużyną. Jego sezon był godny pozazdroszczenia: rozegrał 37 meczów, strzelił osiem goli i zanotował 16 asyst. To spore liczby jak na młodego skrzydłowego, który ma przed sobą całą karierę.
Lamine Yamal z kolei przybył na Euro 2024 jako jedna z wielkich obietnic Barcelony, prowadzonej wówczas przez Xaviego Hernándeza. 17-latek zasłużył sobie na miejsce na skrzydłach, zostawiając na ławce doświadczonych graczy, takich jak João Félix, obecnie występujący w Chelsea.
Choć nie zdobył żadnego trofeum, Yamal rozegrał 50 spotkań, strzelił siedem goli i zanotował siedem asyst. Luis de la Fuente faworyzował go zamiast graczy o innych cechach, takich jak Marcos Llorente. Jego decyzja nie była kwestionowana. Hiszpańska prasa ogólnie wierzyła w talent młodzieńca z Mataró. Ostatecznie czas pokazał, że trener miał rację.
Występy Lamine i Nico na Mistrzostwach Europy były spektakularne. Zawodnik Barcelony strzelił na przykład jedną z bramek roku w półfinałowym meczu z Francją. Lamine ściął z prawej flanki i oddał strzał z krawędzi pola karnego, który pokonał Maignana.
Tymczasem Nico Williams strzelił jedną z bramek w finale przeciwko Anglii. Przez cały sezon był zdecydowany i wybuchowy, a także stał się jednym z najlepszych zawodników selekcjonera De la Fuente.