Na starcie kolejność w pierwszej trójce się nie zmieniła - Verstappen utrzymał prowadzenie przed Norrisem, a ten trzymał za plecami Piastriego. Na koniec pierwszego kółka kolejność w czołówce była jednak inna. Australijczyk zaskoczył Norrisa manewrem po zewnętrznej i zepchnął go na trzecie miejsce, czyli ostatnie, które dawało mu tytuł bez patrzenia na wyniki innych kierowców.
Przez kolejne okrążenia Brytyjczyk bronił się przed jadącym za nim Charlesem Leclerkiem z Ferrari, aż obaj na 16. okrążeniu zjechali na zmianę opon. Wyjechali jednak w niezbyt sprzyjającym miejscu, bo za kilkoma innymi kierowcami. Norris natychmiastowo zaczął więc ich wyprzedzać, choć był to moment wyścigu, który mógł przesądzić o losach mistrzostwa. Ostatecznie wszystko poszło zgodnie z jego planem.
Wreszcie na 23. kółku Brytyjczyk znalazł się na czwartej lokacie, a przed nim jechał Yuki Tsuonda, czyli zespołowy partner Verstappena, który dostał polecenie, by zrobić wszystko, by jak najdłużej utrzymać lidera klasyfikacji generalnej za plecami. Japończyk na prostej startowej pojechał bardzo ostro, a Norris wyprzedzał go jadąc poza limitami toru, ale finalnie znalazł się na trzecim miejscu, a Tsunoda dostał jeszcze pięć sekund kary za nielegalną obronę.
Na 40. okrążeniu doszło do kolejnej sytuacji, która mogła być kluczowa dla losów tytułu mistrzowskiego. Norris drugi raz zjechał po nowe opony, by nie dać się zaskoczyć Leclerkowi. Okrążenie później drugi wówczas Verstappen wyprzedził pierwszego Piastriego, który wciąż od początku wyścigu jechał na twardych oponach, licząc na nieoczekiwane sytuacje w wyścigu i inną strategię.
Od tego momentu sytuacja na torze w pełni się ustabilizowała - wszyscy z czołówki mieli już za sobą wszystkie zjazdy do pit stopu, Verstappen prowadził z dużą przewagą, Piastri jechał drugi, a trzeci Norris trzymał się z bezpieczną przewagą przed Leclerkiem, co dawało mu mistrzostwo.
Dla Brytyjczyka to pierwszy tytuł w karierze. Verstappen stracił panowanie w Formule 1 po czterech mistrzostwach świata z rzędu.