Emiliano Martínez (Argentyna)
Być może najtrudniejsza pozycja do oceny i pewnym stopniu wybór sprzeczny z danymi. Pod względem jakości interwencji (nie licząc rzutów karnych) matematycznie najlepszym bramkarzem mistrzostw był Holender Andries Noppert.
Biorąc pod uwagę trudność oddawanych strzałów, obronił trzy takie uderzenia podczas turnieju, co było zdecydowanie najlepszym wynikiem wśród bramkarzy. Noppert zdominował niemal wszystkie ważne atrybuty na swojej pozycji, ale nie poparł swojego występu skutecznymi interwencjami w rzutach karnych. Dlatego zwrócono uwagę na innych...
Mała liczba bramek wpuszczanych przez Martineza podczas turnieju wynikała w dużej mierze z tego, że grał on za najlepszą obroną mistrzostw. Kiedy Argentyńczycy dopuszczali rywali do okazji, nie pokazał nic ekstra, a pod względem jakości interwencji był nawet siódmym najgorszym bramkarzem w mistrzostwach.
Pomógł jednak swojej drużynie w dwóch ważnych zwycięstwach w rzutach karnych (obronił cztery z dziewięciu prób w ćwierćfinale i finale) i dlatego chyba nie powinno go zabraknąć w najlepszej jedenastce. Ponadto to on dał Argentynie szansę na zwycięstwo w finale, kiedy w 123. minucie obronił 1000% szansę Randala Kolo Muaniego.
Theo Hernández (Francja)
Na lewej stronie reprezentacji Francji stworzył doskonale funkcjonujący ofensywny duet z Kylianem Mbappe. Zaawansowana metryka danych pokazała, że tylko Koreańczyk Kim Jin-Su stworzył swoimi podaniami więcej groźnych sytuacji w ostatniej tercji boiska niż on.
Jednak Hernandez był bardziej złożonym graczem. Żaden inny lewy obrońca nie przygotowywał tak wysokiej jakości okazji strzeleckich. Francuz był jednym z najlepszych, na przykład pod względem procentu skuteczności dośrodkowań. Ponadto zdobył przyzwoitą liczbę piłek dla swojej drużyny w ważnych obszarach, więc na pewno nie zawiódł w obronie, jak czasem pisano.
Josko Guardiol (Chorwacja)
Wraz z bramkarzem Dominikiem Livakoviciem był najbardziej wyróżniającą się postacią skądinąd niezbyt dobrze funkcjonującej chorwackiej defensywy. Podczas każdego meczu stoczył ogromną liczbę pojedynków na murawie, które również wygrywał z dużą skutecznością i po żadnym z nich nie otrzymał żółtej kartki.
Tylko garstka innych stoperów wygrywała średnio więcej piłek podczas meczu niż Gvardiol. Dodatkowo jego częste zaangażowanie z przodu pomagało w stwarzaniu groźnych okazji bramkowych w zespole brązowych medalistów, a on sam rzadko w takich sytuacjach tracił piłkę.
Cristian Romero (Argentyna)
Argentyńska obrona weszła do finału z niespotykaną dotąd wartością 0,28 oczekiwanych bramek zdobytych na mecz. W znacznym stopniu przyczyniła się do tego dwójka stoperów, których przestrzenie na boisku były nie do przejścia.
Właśnie wtedy, gdy wydawało się, że Argentyńczycy sprezentują groźną szansę swoim przeciwnikom, to Romero zaciągnął hamulec bezpieczeństwa. Dane pokazują, że w turnieju nie było innego stopera, który wygrywał piłki w tak wartościowych przestrzeniach jak obrońca Tottenhamu.
Achraf Hakimi (Maroko)
Żaden inny prawy obrońca w mistrzostwach nie stwarzał tak niebezpiecznych sytuacji w ostatniej tercji boiska swoimi sprintami z piłką, jak on. I choć zwracał na siebie uwagę głównie ofensywnymi wypadami, nie można też zapomnieć o jego fantastycznej pracy w defensywie.
Hakimi wygrywał wiele piłek w ważnych sytuacjach, zbierał odbite piłki, przechwytywał podania przeciwników i odegrał kluczową rolę w historycznym awansie Maroka do półfinału mistrzostw świata. Sensacyjny występ Lwów Atlasu przez piłkarską opinię publiczną będzie ściśle kojarzony ze świetną defensywą.
Sofyan Amrabat (Maroko)
W metryce danych, która ocenia jak zawodnik zatrzymuje niebezpieczne ataki przeciwników, dryblingi i podania, Amrabat był drugim najlepszym defensywnym pomocnikiem w turnieju wraz z Brazylijczykiem Casemiro.
Nie stronił od pojedynków, dominował w nich i dołączył do wąskiego grona zawodników, których skuteczność w pojedynkach na ziemi wynosiła około 70%. Jednocześnie Maroko polegało również na jego genialnej umiejętności wyprowadzania piłki z własnej tercji lub środka boiska. Bardziej aktywni od niego pod względem liczby biegów progresywnych byli tylko Niemiec Joshua Kimmich i Senegalczyk Nampalys Mendy.
Luka Modrić (Chorwacja)
Miejsce w pierwszej jedenastce mógł spokojnie wywalczyć Anglik Jude Bellingham, który w wieku 19 lat był jednym z najbardziej wyróżniających się zawodników turnieju. Miał jednak to nieszczęście, że na tej samej pozycji co on występował Luka Modric, jeden z głównych architektów medalowego sukcesu Chorwacji.
To, czego potrzebowali Hiszpanie, czyli połączenie Pedriego i Gaviego, Chorwaci mieli w jednym "pakiecie". Pierwszemu z wymienionych Modric dorównał umiejętnością znajdowania kreatywnych rozwiązań w środku boiska, drugiemu umiejętnością tworzenia sytuacji w ostatniej tercji i wyprowadzania piłki na lepsze pozycje. Oprócz tego, że był kreatywnym mózgiem zespołu, potrafił również dobrze bronić. Jeden z najbardziej kompletnych występów w turnieju.
Antoine Griezmann (Francja)
Chyba najbardziej przydatny zawodnik srebrnych medalistów mundialu. A na pewno jego główna siła twórcza. Griezmann przesunął się niżej z pozycji drugiego napastnika i znakomicie wypełnił rolę kontuzjowanego Paula Pogby. Żaden inny środkowy pomocnik nie stworzył lepszych bezpośrednich okazji strzeleckich dla swojej drużyny na mistrzostwach, według metryki oczekiwanych asyst, niż on.
Jego umiejętności techniczne ostatecznie przełożyły się również na zaawansowany model matematyczny oceniający ofensywny wkład zawodnika na podstawie wszystkich dotknięć piłki w ostatniej tercji boiska. W tej przestrzeni Griezmann był zdecydowanie najbardziej kreatywny na swojej pozycji i to z dużym marginesem. Mimo że aktywnie atakował i wygrywał dla swojej drużyny dużą liczbę piłek, był też jednym z najbardziej zdyscyplinowanych zawodników w turnieju. Średnio popełniał tylko 0,45 faulu na mecz.
Kylian Mbappe (Francja)
Wśród skrzydłowych napastników nie miał konkurencji na turnieju. Zajmował najlepsze pozycje we wskaźniku oczekiwanych bramek, miał najwyższą średnią strzałów na mecz (3,7) i po raz kolejny udowodnił, jakim jest świetnym egzekutorem.
Mimo dużej liczby strzałów na bramkę udało mu się utrzymać wysoką skuteczność. Zamienił na bramki 26% z nich, co jest fantastycznym wynikiem. Nawet najlepsi skrzydłowi na świecie z trudem dochodzą do 20% przy tak dużej ilości strzałów. Jasne, mówimy o małej liczbie meczów, ale Mbappe może to robić w dłuższej perspektywie.
Olivier Giroud (Francja)
Przystąpił do turnieju z trudnym zadaniem zastąpienia kontuzjowanego Karima Benzemy, ale poradził sobie bardzo dobrze. W Katarze oddał 16 strzałów na bramkę rywala, z których wszystkie, oprócz jednego, pochodziły z centralnego obszaru pola karnego.
Według metryki oczekiwanych goli, żaden inny numer dziewięć nie stworzył lepszych okazji strzeleckich, a Giroud pod względem strzałów plasuje się obok Lionela Messiego. Potwierdził też swoją reputację jednego z najlepiej broniących napastników na świecie. Wprawdzie w meczu finałowym w ogóle nie zaistniał, ale o którym zawodniku francuskiej drużyny można powiedzieć, że w pierwszej połowie spisał się wręcz przeciwnie?
Lionel Messi (Argentyna)
Najlepsze na koniec. Eksperci danych w 11Hacks mogą wykorzystywać swoje zaawansowane modele matematyczne do śledzenia ofensywnego wkładu gracza w oparciu o szeroki zakres parametrów. Analizują dowolną część boiska, każdą akcję zawodnika lub dowolny fragment meczu.
A kiedy to wszystko zostanie połączone w jeden wskaźnik, aby określić, kto miał absolutnie największy wpływ na grę ofensywną swojego zespołu ze wszystkich piłkarzy, nazwisko Lionela Messiego znajduje się na samym szczycie. Wciąż najlepszy zawodnik we wszystkich pięciu elitarnych ligach w tym sezonie. Chciałoby się powiedzieć, że wszystko wyszło dokładnie tak, jak powinno...
