W jaki sposób Marokończycy osiągnęli swój historyczny sukces, widać na pierwszy rzut oka. W dotychczasowych pięciu meczach na mistrzostwach stracili tylko jedną bramkę, w dodatku po samobójczym trafieniu Nayefa Aguerda.

Doskonałe występy defensywne podopiecznych Walida Regraguiego nie są dziełem przypadku. Po prostu pozwalają oni swoim rywalom na bardzo niewielką liczbę niebezpiecznych okazji do zdobycia bramki. 

Na trwających mistrzostwach Maroko "traci" 0,93 oczekiwanej bramki (xG) na mecz, a grało już przecież z takimi zespołami jak Chorwacja, Belgia, Hiszpania czy Portugalia. 

W pojedynkach z dwoma ostatnimi wymienionymi przeciwnikami Bono musiał interweniować łącznie tylko cztery razy. Pozostałe z 24 strzałów były albo blokowane przez marokańskich obrońców, albo nie leciały w światło bramki, a najczęściej i tak były oddawane z pozycji, które dawały małe szanse na zdobycie bramki.

Bez piłki Maroko gra ustawieniem 4-1-4-1 z Sofyanem Amrabatem przed obrońcami, a cała defensywa jest jedną z najniżej grających formacji w całym turnieju.

Przeciętny zespół na tym mundialu wykonuje akcje w defensywie średnio na 46 metrów od własnej bramki, podczas gdy Maroko robi to średnio 42 metry od bramki. Niżej ustawione były tylko zespoły Kataru, Kamerunu i Kostaryki. Ich plan polega na zwarciu się jak najbliżej, ograniczeniu przestrzeni, w której może grać przeciwnik oraz na szybkim wyjściu do kontrataku po zdobyciu piłki. Maroko ma na tym turnieju średnie posiadanie piłki na poziomie 34,71% - tylko Japonia i Kostaryka miały niższe wskaźniki w tym względzie. 

Marokańczycy stosują pressing z bardzo niską intensywnością. Atakują piłkę średnio co osiemnaście podań, co jest lepszym wynikiem tylko od Kataru i Kostaryki. Dzieje się tak dlatego, że zwykle próbują kontrolować przeciwnika w sektorach bocznych. W takim przypadku napastnik Youssef En Nesyri blokuje ewentualne podanie do stoperów, co uniemożliwia rywalom prowadzenie akcji środkiem boiska. 

Po obu stronach kluczowa jest rola w defensywie skrzydłowych - Hakima Ziyecha i Sofiane'a Boufala. Ich rolą jest pomaganie bocznym obrońcom i podwajanie skrzydłowych rywala, tak by nie dochodziło do sytuacji jeden na jednego. 

Spośród skrzydłowych, którzy rozegrali na tym mundialu co najmniej 270 minut, Ziyech odnotowuje trzecią najwyższą liczbę akcji defensywnych. Lepsi od niego są w tym względzie tylko Anglik Bukayo Saka i Australijczyk Mathew Leckie. Boufal jest siódmy w tej klasyfikacji.

Ponadto Maroko ma przewagę liczebną nad przeciwnikami w tych obszarach nawet w sytuacjach, gdy w atakach bierze udział większa liczba zawodników, ponieważ jest to sygnał dla defensywnego pomocnika, aby ruszył w kierunku piłki. Drużyna atakująca może wtedy tylko wycofać grę lub dośrodkować, na co zazywczaj dobrze przygotowana jest marokańska obrona. 

Jednocześnie Maroko stara się maksymalnie ograniczać sytuacje, w których po utracie piłki groziłoby im zagranie przeciwnika za ich linię obrony. Dlatego nawet w fazie ataku obaj stoperzy i Amrabat pozostają bardzo nisko, aby przez cały czas utrzymywać atakujących graczy przed sobą.

Amrabat świetnie wypełnia swoje zadania. Wśród defensywnych pomocników, którzy rozegrali na tym mundialu co najmniej 270 minut, według modeli matematycznych tylko Adrien Rabiot zatrzymał swoimi interwencjami w obronie groźniejsze akcje. Należy też do czołówki turnieju pod względem wskaźnika wygranych pojedynków na ziemi.