W ostatnich tygodniach Xabi Alonso potwierdził nie tylko swoją inteligencję taktyczną, ale także umiejętność motywowania zespołu do osiągania wyników powyżej oczekiwań kibiców. Zmierzył się z największym rywalem w walce o mistrzostwo z innym systemem niż ten, który jego odpowiednik Thomas Tuchel przygotował i zaprojektował z myślą o zmianach w swoim zespole.
Aby pokazać, w jaki sposób Alonso pokonał niemieckiego rywala, należy najpierw zrozumieć plan w pozostałych meczach ligowych. Na papierze formacja Bayeru Leverkusen wygląda jak 3-4-3. Jednak w posiadaniu Jeremie Frimpong przesuwa się na flankę, podczas gdy środkowy obrońca po prawej stronie, który najczęściej znajduje się między Josipem Stanišiciem a Odilonem Kossounou, osłania tyły. Tworzy to agresywną formację 4-2-4, w której 10 zawodników z pola porusza się między liniami, podczas gdy Frimpong rozprowadza grę na prawej flance.
Prowadzi to do kilku korzyści, zwłaszcza w posiadaniu piłki, gdy zespół kontroluje piłkę głównie na lewej połowie boiska i przygotowuje się do podania piłki do Frimponga, który ma wtedy ogromną ilość miejsca do ataku. Kluczowymi zawodnikami w tym systemie są Alejandro Grimaldo i właśnie Frimpong, którzy są najgroźniejszymi zawodnikami Bayeru Leverkusen.
Dlatego Thomas Tuchel nie chciał, aby Xabi grał w ten sposób, pozostawiając Joshuę Kimmicha, Raphaëla Guerreiro i Thomasa Müllera poza wyjściowym składem. Ponadto, aby dobrze pokryć przestrzenie, przeszedł z tradycyjnego 4-2-3-1 na 3-4-3. Podczas gdy Tuchel poświęcił bardzo kreatywnych piłkarzy na rzecz obrońców, takich jak Sacha Boey czy Aleksandar Pavlović, aby przeciwstawić się klasycznemu planowi Xabiego, ten dobrze odczytał intencje Tuchela i wybrał zupełnie inną ścieżkę.
I tak, po raz pierwszy od dawna, całkowicie zmienił swoje plany. Nie wystawił silnego napastnika, takiego jak Patrik Schick, pozbawiając drużynę głównego napastnika po kontuzji Boniface, pozostawiając Frimponga i Jonasa Hofmanna na ławce. Obaj są kluczowi dla gry piłką, co oczywiście nie było w planach Xabiego na ten mecz.
Obecność wszechobecnego Grimaldo na lewej stronie okazała się kluczowa, by odsunąć Pavlovicia i Leona Goretzkę na boczny tor. Kiedy Florian Wirtz, który nie mógł być kryty przez powolnego Erica Diera, zajmował pozycję fałszywej dziewiątki, w środku boiska powstawały sytuacje czterech na dwóch, ułatwiając Bayerowi dostęp do ostatniej tercji i generując okazje przy prawie każdym posiadaniu piłki.
Zawsze bardzo trudno jest przestawić się z klasycznej taktyki, którą drużyna przyjmuje regularnie, na zupełnie nową, zwłaszcza przeciwko najsilniejszym, bezpośrednim rywalom. Jednak wykonanie nowego planu Xabiego Alonso było doskonałe. Przy zaledwie 38-procentowym posiadaniu piłki, Bayer wygenerował 1,0 xG i siedem strzałów więcej niż Bayern.
Dlatego też w krótkiej jeszcze karierze trenerskiej Xabiego Alonso nastąpił kolejny znaczący pokaz potencjału taktycznego tego utalentowanego menedżera. Wyprzedził on Tuchela w walce o tytuł i pokazał, że w pełni rozumie, czego drużyna przeciwna oczekuje od gry i z jaką strategią do niej podejdzie. Co więcej, w decydującym meczu udało mu się zmienić system nawet bez głównych wyjściowych zawodników, a drużyna perfekcyjnie wykonała jego plan, co wiele mówi o silnych umiejętnościach komunikacyjnych Hiszpana z zawodnikami.
Leverkusen czeka teraz seria meczów ze słabszymi - na papierze - rywalami i prawdopodobnie wywrze jeszcze większą presję na Bayernie, nad którym ma już 10 punktów przewagi. Chociaż liderzy nie będą mogli liczyć na swojego najlepszego strzelca, Victora Boniface, przez kolejny miesiąc (z powodu naderwanego mięśnia), Schick jest teraz bardziej niż sprawdzonym i niezawodnym zamiennikiem. No i oczywiście sam Xabi Alonso, ze swoimi sprytnymi pomysłami na ataki, których nikt się nie spodziewa...